Geçici olduğunu umduğum ses kaybım bu sabah uyandığımda da geçmemişti. İnsan ağzını açtığında normal normal konuşmaya yıllardır alışmışken birden ortaya çıkan bu Godmother imajına alışamıyor hemen. Hafta sonu olmasından ve evde yalnız olmamdan dolayı aslında çok da zorlanmadım insan yalnızken konuşmadan yaşaması daha mümkün. Böyle olunca kendinizi daha az hasta olarak hissediyorsunuz ama gelen telefonlar oldukça zorluyor o zaman hissediyor insan eksikliğini.
Her neyse sessiz günlerimi daha çok televizyon izleyerek geçiriyorum, insan kendisi konuşamayınca orada burada konuşanların saçmalamaları daha bir gereksiz ve daha bir saçma geliyormuş. Bir de "Kör ölür badem gözlü olur" hesabı sessizlik sürem uzadıkça "Ahh ah şimdi sesim yerinde olsaydı nasıl süper şarkı söylerdim" gibi son derece gerçek dışı düşünceler oluşmaya başlıyor beynimde.
Daha fazla sürerse bu durum sessizlik yemini etmeyi düşünüyorum. Boşa gitmesin çektiğim eziyetler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder