Bugün doğum günümdü. Sevdiğim dostlarım yalnız bırakmadılar, ablam yanımdaydı, ailem, abim uzakta ama yanımdaydı-anneciğim seni çok seviyorum bu arada:)-
Ama yine de biraz melankolik, azıcık yalnız, biraz yorgun ve fena halde hasta geçirdim günü. İstanbul'dayım...Yabancı bir şehirde fena halde yabancı ve yalnız insanlar, gripten halsizleşmiş zavallı bir Ankaralı'nın yanından geçerken izledim onları. Yalnızlık heryerde, birlikteyken bile sırılsıklam yalnız insanlar...
Bir dostum, beni birine anlatırken şöyle demiş: "Olcay benim yargılamayan vicdanımdır" Çok hoşuma gitti. İnsanları yargılamak konusunda iyi değilim, onları anlamaya çalışmak daha ilginç geliyor bana. Öylesine ilginçler ki... Üstelik istesem de yargılayamıyorum. Soruyorum sadece, kendi doğrularının neden doğru geldiğini anlamaya çalışıyorum. Sonuçta hep insanların yalnızlığına ve mutsuzluğuna çıkıyor kapılar ve ben anlıyorum. Bazen kızıyorum evet ama hep anlıyorum.
Doğumgünümde kendimi de yargılamadım. Zaten kendimi yargılamak konusunda da iyi değilim. Sadece kimi zamanlar yaptığım gibi "çocuk Olcay"ın huzuruna çıkarttım kendimi ve şimdiki beni sevip sevmeyeceğini anlamaya çalıştım. Severdi heralde deyip geçiştirdim ama sanırım severdi gerçekten. Böylece alnı ak çıktım çocukluğumun huzurundan.
Dünyaya gelince...Dünyanın ve insanların hiçbir zaman olmasını dilediğim gibi olmayacağı konusunda kısmi bir kabulleniş içindeyim. İşin ilginci bu durum garip bir boşluk ve hafifleme duygusunu beraberinde getiriyor. Üst üste sakinleştirici almak gibi... Sonuçta Nick Cave'in çok sevdiğim şarkısında dediği gibi :
Ama yine de biraz melankolik, azıcık yalnız, biraz yorgun ve fena halde hasta geçirdim günü. İstanbul'dayım...Yabancı bir şehirde fena halde yabancı ve yalnız insanlar, gripten halsizleşmiş zavallı bir Ankaralı'nın yanından geçerken izledim onları. Yalnızlık heryerde, birlikteyken bile sırılsıklam yalnız insanlar...
Bir dostum, beni birine anlatırken şöyle demiş: "Olcay benim yargılamayan vicdanımdır" Çok hoşuma gitti. İnsanları yargılamak konusunda iyi değilim, onları anlamaya çalışmak daha ilginç geliyor bana. Öylesine ilginçler ki... Üstelik istesem de yargılayamıyorum. Soruyorum sadece, kendi doğrularının neden doğru geldiğini anlamaya çalışıyorum. Sonuçta hep insanların yalnızlığına ve mutsuzluğuna çıkıyor kapılar ve ben anlıyorum. Bazen kızıyorum evet ama hep anlıyorum.
Doğumgünümde kendimi de yargılamadım. Zaten kendimi yargılamak konusunda da iyi değilim. Sadece kimi zamanlar yaptığım gibi "çocuk Olcay"ın huzuruna çıkarttım kendimi ve şimdiki beni sevip sevmeyeceğini anlamaya çalıştım. Severdi heralde deyip geçiştirdim ama sanırım severdi gerçekten. Böylece alnı ak çıktım çocukluğumun huzurundan.
Dünyaya gelince...Dünyanın ve insanların hiçbir zaman olmasını dilediğim gibi olmayacağı konusunda kısmi bir kabulleniş içindeyim. İşin ilginci bu durum garip bir boşluk ve hafifleme duygusunu beraberinde getiriyor. Üst üste sakinleştirici almak gibi... Sonuçta Nick Cave'in çok sevdiğim şarkısında dediği gibi :
people just ain't no good
i think that's welll understood
you can see it everywhere you look
people just ain't no good
............................
t ain't that in their hearts they're bad
they can comfort you, some even try
they nurse you when you're ill of health
they bury you when you go and die
it ain't that in their hearts they're bad
they'd stick by you if they could
but that's just bullshit
people just ain't no good
people they ain't no good
people they ain't no good
people they ain't no good
people they ain't no good at all
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder