Taşınma...

Yeni yazilar için:

https://dusedokunurseyler.com

Paris...

Paris'teyiz... Doğrusu İtalyanlarla hatta bizimle kıyaslayınca daha mutsuz, asık suratlı görünüyor Fransa'da yaşayan insanlar. Her adım başı bir evsize rastlamak mümkün, erkek ya da kadın evsizler... Evsizler,  Paris dokusunun doğal bir parçasına dönüşmüş gibi. Burada bizdeki evsizlerden biraz daha farklı bir durum var sanki. Mesela burada 40'lı yaşlarında gruplar halinde metroda takılan, muhtemelen metroda yaşayan insanlar var, çoğu Afrikalı göçmenler... 

Metro sistemi neredeyse kusursuz işliyor, her yere metroyla ulaşmak mümkün görünüyor. Bununla birlikte metroda da genellikle tek başına yolculuk eden mutsuz görünümlü insanlar çoğunlukta. Beyaz Fransızlar umursamaz, göçmenler ve özellikle Afrikalılar meydan okuyan gözlerle bakıyorlar etraflarına. En mutsuz görünenlerse Afrikalı kadınlar gibi geldi bana.

Dün metroda karşımıza parmaklarına altın yüzükleri sıralamış Afrikalı bir erkekle beyaz bir kadın oturdu. Kadın, bir kozmetik mağazasından aşırdığı makyaj malzemelerini cebinden teker teker çıkarıp adama verdi. Anlaşılan içinde bilinçli bir sökük oluşturularak mesleğe uygun hale getirilen o cepten neredeyse 50'ye yakın göz, dudak kalemi, onlarca ufak far kutusu ve fondöten çıkmasını biz kaçamak gözlerle ama hayretle izledik. Bununla birlikte işin asıl ilginç tarafı vagonda bizden başka herkesin duruma karşı ilgisizliği ve ortada günlük olağan bir şey varmış gibi davranmalarıydı. Üstelik hırsız çift için de nefes almak kadar doğal görünüyordu her şey.

Burada tarihin kendine has, acımasız ve çarpık da olsa bir çeşit adaleti olduğuna inanıyor insan. Yıllarca uzak ülkeleri uzaktan sömürüp nezih hayatlarına devam edebilen, sömürü sistemlerinin neden olduğu düşkünlüğü hayatlarından uzak tutan Avrupalıların, emperyalizmin enerji kaynağı sanayi devriminin sağladığı ulaşım olanaklarının da etkisiyle yarattıkları yoksulluğun tehdit edici sonuçlarıyla koyun koyuna yaşamak zorunda kalmaları bir çeşit intikamcı adalet olarak değerlendirebilir... Ama sonuçta kimseye mutluluk getirmeyen, yoksulluğu süreklileştiren bir adalet bu.

Paris'te daha uzun süre kalmak ya da yaşamak insanın bakış açısının farklılaşmasını buradaki yaşamı daha iyi anlamayı sağlayacaktır. Ancak bizim kısa süreli Paris gezimizin ilk düşündürdükleri, ilk notları bunlar şimdilik...

Kaybedilen Kadınların İzinde...

İki hafta önce Elif Şafak'ın suratına yapıştırdığı sahte iç bayıltıcı gülümsemesi, özenle tasarlanmış kötü bir Virginia Woolf taklidi olan saçları ve duruşuyla çektirdiği fotoğraflardan birini idefix'in ana sayfasında görünce içimi yine o bildik rahatsızlık duygusu doldurdu. Nereden bilebilirdim ki bu iç bunaltıcı popüler kültür simgesinin beni kaybedilmiş kadınlar dünyasına dair bir yazı yazmaya sürükleyen bir yola soktuğunu..

Elif Şafak'ın gül yüzünü(!) görünce aklıma birkaç yıl önce okuduğum "1980 Öncesi ve Sonrası Kadın Yazınının Karşılaştırmalı Bir İncelemesi" isimli makale geldi. Mediha Göbenli tarafından kaleme alınan makale okuduğumda epeyce dikkatimi çekmişti. Makaleye tekrar göz atma niyetiyle baktığımda bu kez daha önceki okumamda nedense pek de üzerinde durmadığım bir ayrıntı dikkatimi çekti. Makalenin ikinci paragrafında şöyle deniyordu:

"Yeni Türk kadın yazınının tarihine baktığımızda, 1950'den önce Halide Edip, Suat Derviş gibi birkaç yazarın dışında kadın yazarların azlığı dikkat çeker. Bunun nedenlerini araştırmak bu yazının kapsamı dışında kalmakla birlikte, unutulmuş/ unutturulmuş ve 1990'larda tekrar keşfedilen bir yazarı anmak istiyorum: Suat Derviş (1905-1972), Türkiye'de "toplumcu" olarak adlandırılan edebiyatın kurucularından sayılır. Ne var ki Suat Derviş'in eser­leri ve yaşamı hakkında ayrıntılı bir incelemeye -edebiyat dergilerinde yayımlanan birkaç makale dışın­da- hâlâ sahip değiliz.  Bunlar arasında Sennur Sezer, Suat Derviş'i halkı için yazan bir öncü olarak görür ve Der­viş'in Gorki'yi anımsattığını ve anlatımıyla Orhan Kemal'i etkilediği tespitinde bulunur.Suat Derviş, Cumhuriyet tarihinde ilk ka­dın gazeteci -Son Posta, Vatan, Cumhuriyetgibi tanımış gaze­telerde yazmıştır- olarak da anılır. Eşi Reşat Fuat Baraner ile birlikteNazım Hikmet, Abidin Dino, Orhan Kemal, Hasan İzettin Dinamo'nun da yer aldığı Yeni Edebiyat dergisini çıkartır."

Unutturulmuş bir yazar olarak niteleniyordu Suat Derviş, asıl adıyla Hatice Saadet Baraner. Hemen adını internette aramaya başladım ve şaşırarak gördüm ki Cumhuriyet tarihinin en önemli kadın yazarlarından olan bu kadına ait birkaç paragrafı aşan bilgiye rastlamak mümkün değil. Liz Behmoras tarafından yazılmış  "Suat Derviş Efsane Bir Kadın ve Dönemi" kitabı dışında görünürde pek kaynak yok. Peki nasıl oluyor da Avrupa'ya giden ilk kadın muhabirimiz olan, Montrö ve Lozan Konferanslarını gazeteci olarak izleyen,  İkdam gazetesinde kadın sayfası düzenleyerek bir ilke imza atan, 15 yaşında ilk kitabını ve Fransa'da yayınlanan ilk Türk romanı olan "Ankara Mahpusu"nu yazan, Hatta bu romanı Fransa'da büyük yankı uyandıran, Türkiye'deki feminist hareketin öncüsü, Devrimci Kadınlar Birliğinin kurucusu, ilk basın sendikasının beş kurucusundan biri ve ilk başkanı olan Suat Derviş'in yazdığı onlarca kitabın hiçbirinin baskısı bulunmaz bu ülkede?? (***)

Suat Derviş hakkında bir şeyler öğrenmeye çabalayıp dururken orada burada karşıma çıkan esrarlı bir kelime vardı: "unutturulmuş"... Gerçekten de Fosforlu Cevriye gibi defalarca tiyatro sahnesinde, sinema perdesinde vücut bulmuş bir karakterin yaratıcısı olan Suat Derviş'in birkaç kitabını bulmak için sahaflarda saatlerce dolaşıp durmak ve sonunda ancak iki kitabına ulaşabilmek garip değil mi sizce de?

Suat Derviş'in çocukluk arkadaşı olan Nazım Hikmet'in onun için yazdığı yazdığı şiirde dediği gibi bir türlü başını eğmeyen, tutuklanan, baskı gören bir kadın ve devrimci olduğundan mıdır Suat Derviş'in unutulması, unutturulması? TKP Genel Sekreteri Reşat Fuat Baraner'le evlenen ,yaşamının sonuna kadar aşkla eşine bağlı olan ama aktarılana göre katıldığı bir söyleşide "Reşat Fuat Baraner'in eşi" olarak tanıtıldığında sert bir şekilde tepki gösterecek ve  "Ben,yazar Suat derviş'im! kimsenin karısı olarak yâd edilemem!" diyecek kadar kişilikli  bir kadındır Suat Derviş. Yaşadığı dönemde büyük saygı gören, Yeni Edebiyat Dergisi'ni çıkararak dönemine büyük etki  eden, sözü ve kendi sayılır bir kadın Suat Derviş. Peki neden şimdilerde yüzünü aydınlığa dönmüş dostlarıma bile tanıdık gelmiyor Suat Derviş ismi? Nerede Suat derviş'in yazdığı onca kitap? Kitapçıların raflarında sahte gülüşlü, pazarlamacı kılıklı yazarlardan yer kalmamış olmalı Suat Derviş'e. 

En nihayetinde Fosforlu Cevriye'yi buldum Taksim'deki sahaflar çarşısından. Bir günde, heyecanla coşkuyla okudum. Sokağın kadınlara yasaklandığı, kadın yazarların çoğunlukla iç çalkantılarını anlatmaya hapsedildiği bir ülkede hatta bir dünyada, Fosforlu Cevriye gibi güçlü bir kadın karakteri yaratan, kaybedenlerin, kaybetmiş olduğunu anlayamayacak kadar kaybetmiş olanların dünyasını bu kadar yalın, bu kadar etkileyici ve derin biçimde anlatan Suat Derviş'in önünde saygıyla eğildim son satırı bitirdiğimde. 

Yazının başlığı, Kaybedilen Kadınların İzinde... Gelecek yazıda Oktavio Paz'ın Meksika insanını anlattığı Yalnızlık Dolambacı kitabını okurken keşfettiğim bir başka unutturulan kadından,  1651-1695 yılları arasında yaşayan ve Meksika aydınlanma felsefesinin en önemli öncülerinden, bilimsel bilgiyi ve kadınların eğitimini kendini tehlikeye atmak pahasına savunan Juana Ines De La Cruz'dan diğer adıyla Rahibe Juana'dan, bahsetmeyi planlıyorum...

Unutmadan Nazım'ın kimilerine göre platonik olarak aşık olduğu Suat Derviş'e yazdığı şiiri de ekleyeyim merak edenler için:

Gölgesi 

Ağlasa da gizliyor gözlerinin yaşını;

Bir kere eğemedim bu kadının başını. 

Kaç kere sürükledi gururumu ölüme

Fırtınalar yaratan benim coşkun gönlüme.

Cevapları o kadar heyecansız ki onun

Kaç kere iman ettim, hiçliğine ruhunun

Kaç kere hissettim ki, yine bu gece gibi

Güzelliğin önünde dolup, çarpmadı kalbi.

Ne mehtabın aksine yelken açan bir sandal,

Ne de ayaklarında kırılan ince bir dal

Onun taştan kalbini sevdaya koşturmuyor.

Bir çiçeğin önünde bir dakika durmuyor...

Dönüyoruz yine biz bir uzun gezintiden

Gönlümün elemini döküyorken ona ben.

O bana kendisini gülerek, naklediyor

Bilseniz mavi boncuk nasıl yaraştı diyor.

Ya bu kadın delidir, yahut ben çıldırmışım

Ben ki, bir çok kereler kırılmışım, kırmışım

Ömrümde duymamıştım böyle derin bir acı;

Birden onun yüzüne haykırmak ihtiyacı

Alev, alev tutuştu yangın gibi,

Bir dakika kendimin olamadım sahibi

Hiç olmazsa hıncımı böyle alırım dedim,

Yola mağrur uzanan gölgesini çiğnedim." (Nazım Hikmet)

Akşam yazması...

Kısa kısa yazacağım bugün. Uzun süredir yazmamıştım. Sanırım artık kendimi rahat hissetmiyorum burada. Belki beni kimsenin tanımadığı bir bloga taşınmalıyım ve uçsuz bucaksız bir boşlukta yeniden yazmalıyım. Bilemiyorum karar veremedim henüz. Duygusal olarak bağlandığım, hayatımın çok önemli zamanlarını paylaştığım bu bloga veda etmek zor geliyor doğrusu. Her neyse şimdilik düşünmeyelim bunları, yazalım sadece...

İstanbul'a geleli neredeyse 10 ay oldu ve ben geçen gün çok garip bir şey fark ettim. Tam on aydır bir deniz şehrinde yaşıyorum ve henüz parmaklarımı bile dokundurmuş değilim denize. Birbirine kavuşması yasaklanmış iki aşık gibiyiz denizle. Çok garip... Deniz, İstanbul'da her yerde, öylesine yakın ve öylesine uzak. Birbirimize bakıyoruz, birbirimizi seviyoruz ama bu kadar yakınken imkansızca uzağız birbirimize. Ege'de ya da Akdeniz'de   böyle hissetmemiştim. Yüzyıllar önce hatta on yıllar önce bu kentte yaşayan insanlar, denizle aralarına bu kadar büyük duvarlar örmemişlerdir bence. İstanbul'da deniz karantina altında sanki ya da insanlar karantina altında bilemiyorum.

                                                      **********

Asimov'un Vakıf serisini okumaya başlıyorum. Geçen ayı Sabahattin Ali okuyarak geçirdim ve biraz Yusuf Atılgan ve biraz Sema Kaygusuz. Sabahattin Ali okurken yine parasızlığın bu büyük yazarı nasıl sınırladığını hissettim. İlk kez Kürk Mantolu Madonna'yı okurken hissetmiştim bunu. Kitabın iki yarısı arasında ciddi bir fark vardı kitap ve Sabahattin Ali hakkında okuduğum yazılar, bu hissin temelsiz olmadığını göstermişti. Tefrika olarak basılan eser karşılığında para alamamak gibi sorunlar ve gazete yönetimiyle yaşadığı  gerilimler, Sabahattin Ali'nin kitabı biraz çabuk sonuca bağlamasına neden olmuştu. Nitekim Kuyucaklı Yusuf da benzer bir kaderi paylaşmış. 

Sabahattin Ali, belki de kaldırabileceğinden çok daha fazla politik yükü sırtlanmak zorunda kalmış bir yazar. Gencecikken daha 41 yaşında öldürülen Sabahattin Ali bence sadece Duvar ve Kamyon öykülerini yazmış olsaydı dahi bu onu büyük bir yazar yapmak için yeter de artardı. Elbette bu benim fikrim.  Hayata bu kadar bağlı, yaşamak, sadece insan gibi yaşamak, gökyüzünü içine çekerek denizi koklayarak yaşamak arzusunda olan ve yazdığı her satıra bu arzuyu işleyen bu harika yazarın katledilmesinin üzerinden 64 yıl geçti ve insanlık hala kör kuyulara atıyor sadece "insanca" yaşamak arzusunda olanları...

                                                   **********

Bugün yetişkin olmanın en zor yanının tiksindiğiniz insanlarla medeni ilişkiler kurmak zorunda olmanız olduğunu düşündüm. Bu arada gerçekten tiksinilecek türden insanlar var bu dünyada. Ben belki şanslıydım bugüne kadar epeyce seçilmiş bir çevrede yaşama şansı edindim. Çoğunlukla kendi seçtiğim insanlarla...O yüzden bazen şaşkınlık hali bu garip insansılara nasıl davranmam gerektiği konusunda duraksamama neden oluyor. Bazı anlarda o kadar bunalıyorum o kadar midem bulanıyor ki Hemera gelip mavi balonuyla beni gökyüzüne alsın istiyorum. Clementine'le sıkışırdık balona zaten ufak tefek bir kız Clementine sorun olmazdı bence.

                                                    **********

Birileri yine savaş istiyor. Sanırım insanlık tükenene kadar birileri hep savaş isteyecek. Doymayacaklar... Hiç doymayacaklar... Ama biliyorum ki birileri savaş isterken onların karşısına dikilip "Hayır Savaş istemiyoruz" diyen birileri de her zaman olacak. Az ya da çok her zaman olacaklar...Ve unutmamak gerekir ki dünyanın bütün karanlığı, tek bir mum ışığıyla bile baş edemeyecek kadar acizdir aslında.

Akşam yazması bu kadar... Yine yazarım.. Belki...

Evlilik

        En yakın iki arkadaşımın iki hafta arayla evlenmesi, ister istemez beni biraz tedirgin edici bir alanda gezinmeye zorladı: "Evlilik" ... Özellikle iş yerinde beni biraz bunaltmaya başlayan "darısı başına", "sıra sende artık" vs. vs. temennilerinin beni neden rahatsız ettiğini kurcalamak zorunda hissettim kendimi. Beni rahatsız eden bu temenninin kendisi olabilir mi? Sanırım hayır... Sonuçta aslında iyi niyetle söylenmiş bir dilek olarak kabul edilebilir, en azından genelllikle iyi niyetle.... Beni asıl rahatsız eden şey daha çok bu temenninin yanında taşıdığı ruh hali ve bu mevzu aslında sadece evlilikle de ilgili değil. 

Benim itirazım, evlilik konusunda ve daha birçok konuda etrafınızı saran kabul görmüş çoğunluk baskınlığına ve havada gezinen ruh haline ilişkin. İnsanların, kendilerince doğru buldukları yaşam tarzını savunmaları doğal karşılanabilir elbette benim bahsettiğim ruh hali, insanların kendilerinden farklı tercihlerin varlığıyla karşılaştıklarında duydukları şaşkınlık hali. İşte bu, yani farklı tercihlerin ve yaşam algılayışlarını doğal karşılayamayacak kadar  insanın etrafının kendiyle çevrili olması tedirgin edici.  İşte o şaşkınlık hali, yüzdeki o hayret ifadesi, işte o gerçekten korkulması gereken bir şey. 

İnsanların, dünyada çeşit çeşit, farklı farklı yaşam algılayışları ve tercihleri olabileceğinden bu kadar habersiz olmaları çok korkutucu geliyor bana. Hayatın sınırsız yaşama şekli olduğundan bu denli habersiz olmak, bir şekilde haberdar olunduğunda da bu tercihe arızi bir durum, hastalıklı bir hücre gözüyle bakmak taassubun başladığı nokta oluyor.  Farklı anlayışları, inançları, yaşam tarzlarını, tercihleri;  görmemek, görmezden gelmek ve yok saymak toplumsal şiddetin bir türü olarak ortaya çıkıyor. Farklı olanı görmemeyi seçmek, kendi yaşam tarzını mümkün tek yaşam biçimi olarak "bilmek" belki biraz da insanların kendilerini korumak ve güvende hissetmek için bilinçsiz olarak seçtikleri bir yol. Bu satırları yazarken birden Revolutionary Road filmi geldi aklıma. Toplumun ideal yaşam kalıplarında güvenle ama mutsuz biçimde yaşamlarını sürdüren bir çift.. Çift, bu güvenli ama mutsuz çemberden çıkmaya ve farklı bir yaşama yola çıkmaya kalktığında aynı ideal görünümlü yaşamı paylaşan komşularının, yakın dostlarının duydukları rahatsızlık ve çiftin çemberden kurtuluş çabaları felaketle sonuçlandığında da geride kalanların duyduğu vahşi iç huzuru... 

Gelelim tekrar evlilik konusuna... Sonuç olarak beni rahatsız eden, insanların birbirleri için evlilik dilemeleri değil, bunu zorunlu ve kaçınılmaz bir aşama olarak görmeleri, hatta yaşamda başarının ölçütlerinden biri haline getirmeleri. Tedirgin eden şey; insanların, başka türlü bir yaşamın var olabileceğini tahayyül dahi edememeleri ve herkesin içten içe evlenmeyi ya da iyi bir araba sahibi olmayı ya da çok zengin olmayı ya da çeşitlendirilebilir bir sürü genel geçer isteği içinde taşıdığına, bunlara ulaşmayı gizli gizli arzuladığına gerçekten inanmaları... Oysa insanlar öncelikle mutluluk dilemeliler birbirlerine ve bilmeliler ki o mutluluğa erişmenin farklı farklı yolları olabilir. Kimi için evlilik ya da müreffeh bir hayat o mutluluğa götüren yoldur kimi, mutluluğu başka başka yollardan geçerek arayabilir. 

      Bu yazının konusu, evliliğin iyiliği kötülüğünden ziyade toplumdaki korkutucu dar görüşlülük hali.  Nitekim insanın iç huzuruyla yaptığı her seçim ki buna evlenmek de dahil insana büyük ihtimalle mutluluk getirecektir. "Konu aslında evlilik değil" desem de evlilik etrafında dönüp durdum o zaman yazının sonuna bir Halil Cibran şiirini eklemeden edemeyeceğim. Böylece dünyada kafayı medeni halini değiştirmeye takmaktan daha önemli olan şeyin, evlendikten sonra ya da evlenmeden hayatı paylaşmanın, mutlu olmanın, bir insanı severken özgür kalabilmenin ve onu özgür bırakabilmenin yollarını aramak olduğunu gören akıllı insanlar olduğunu görüp rahatlayalım... Son olarak yeni evli tatlı ve akıllı arkadaşlarıma da mutluluklar dileyelim ;)

Evlilik

Yeryüzüne birlikte geldiniz ve sonsuza dek birlikte yaşayacaksınız,
Ölümün ak kanatları günlerinizi bölene dek birlikte olacaksınız,
Tanrı'nın suskun anıları katına eriştiğinizde bile birlikte olacaksınız,
Ama bırakın da bunca beraberliğin arasında biraz boşluklar olsun,
Ve Tanrısal alemin rüzgarları esip dolanabilsin aranızda,
Birbirinizi sevin, ama sevginin üzerine bağlayıcı anlaşmalar koymayın,
Bırakın yüreklerinizin sahilleri arasında gelgit çalkalanan bir deniz olsun Sevgi
Birbirinizin kadehini onunla doldurun ama aynı kadehe eğilip içmeyin,
Ekmeğinizi bölüşün, ama aynı lokmayı dişlemeye kalkmayın,
Şarkı söyleyin, dans edin, eğlenin birlikte, ama ikinizin de birer Yalnız olduğunu unutmayın,
Çünkü lavtadan dağılan müzik aynı, ama nağmeleri çıkaran teller ayrıdır,
Yüreklerinizi birbirine bağlayın ama biri ötekinin saklayıcısı olmasın,
Çünkü ancak Hayat'ın elidir yüreklerinizi saklayacak olan,
Hep yanyana olun, ama birbirinize fazla sokulmayın,
Çünkü tapınağı taşıyan sütunlar da ayrıdır,
Çünkü bir selvi ile bir meşe birbirinin gölgesinde yetişmez....

Halil Cibran

Muharrem'i anlamak...

Cuma günü Zeki Demirkubuz'un yeni filmini, "Yeraltı" nı izledik arkadaşlarla. Filmden çıktığımda aklım karışıktı filmi sevip sevmediğim konusunda karar veremedim bir türlü. Filmin insanın içinde sıkıntı yaratan halinin, biraz da uyarlandığı "Yeraltı'ndan Notlar"ın atmosferinin izi olduğunu düşünmüştüm.

"Yeraltı" hakkında yazılan eleştirilerde de ortak bir yönelim yok gibi. İtiraf etmem gerekir ki filmi kararsızlığımla birlikte aklımın bir köşesine paketleyip koymaktı asıl niyetim ama filmi izlememin üzerinden iki gün geçtikten sonra fark ettim ki "Yeraltı", öyle izleyip kenara koyabileceğiniz bir film değil, zihninizin köşesine uslu uslu çekilmeyi kabul edecek kadar evcilleşmiş bir film değil "Yeraltı". Bir şekilde varlığını hissettiriyor ve sizi kendisi hakkında bir karar vermeye zorluyor ve belki de onu iyi bir film yapan şey bu.

Film, siz sinemadan çıktıktan sonra beyninizde mayalanmaya devam ediyor ve kıvamını zamanla alıyor. Filmden çıktığımda filmin travmatik bir deneyim olduğunu düşünmüştüm ve şimdi fena halde tekrar izleme isteği duyuyorum. Sanırım filmin ana karakteri Muharrem'in sürekli içine çekildiğini hissettiği bataklık, yakaladığı izleyiciyi de rahat bırakmıyor ve içine doğru çekmeye başlıyor. Herkesin kendi bataklığını acı şekilde hatırlatıyor ve kuruduğu sanılan bataklıkların aslında her zaman orada bir yerlerde olduğu gerçeğini çarpıyor suratınıza. Mesela ben filmi izlerken aniden çocukluğumun karanlık sularına gömdüğüm bir anı canlandı. Muharrem'in hissettiği, insanın yüzünü buruşturan acı tat, yanında bir tebessümle birlikte damağıma yapıştı. Muharrem'i anlamanın tarifi zor, zevk verici ama aynı zamanda rahatsız edici tadı...

f

Facebook'ta ve benzeri sanal sosyal ortamlarda beni rahatsız eden bir şeyler var. Doğrusu tarif edemiyorum ya da tanımlayamıyorum rahatsız eden şeyi. En azından "tam" olarak tanımlayamıyorum, yarım yamalak işte... Sanırım bu "sosyal izlenim yaratım süreci" rahatsız ediyor beni. Yani suni popülarite yaratım ve bu suni popülariteyi gerçek hayattaki bir popülariteye tahvil etmeye çalışma süreci. Oysa kasmaya ne gerek var. Mesela ben hemen açıklayayım rahatlayayım, iyi dostlarım tek bir elin parmaklarını geçmez, ama tanımaktan mutlu olduğum insanların sayısı hiç de az değil yine de iyi dost ender bulunur bence... Birkaç yılda bir ya da ihtiyaç doğduğunda sosyal bahar temizliği yaparım, nitekim sadelik iyidir. Tanıştığım herkes beni sevse tapsa iyi olurdu ama beni gerçekten seven kişilerin sayısı henüz ilkokula gitmeyen yeğenimin sayamayacağı kadar çok değildir bence.

Ayrıca her zaman süper eğlenceli, esprili sosyal bir insan da değilim. Eğlenceden eğlenceye koştuğum bir hayatım da yok. Alemlerin aranan insanı değilim hiç de olmadım zaten. Her zaman mutlu ya da özgüvenli değilim, organik bahçede yetişmiş gibi doğal davranamıyorum da. Sabah akşam adrenalin sporu da yapmıyorum, etkinlikten etkinliğe de koşamam nitekim azıcık üşengecim. Bazen çok okurum bazen elimi kitaba sürmem sabahlara kadar entelektüel uğraşlar içinde değilim yani. Sevmediğim insanlara sıcak davranmam, çoğunlukla görüşmekten kaçınırım. Birine "seni özledim" diyorsam gerçekten özlemişimdir. Bence az sayıda insanla istikrarlı ve derin ilişki kurabilme yeteneğim var sayı çoğaldıkça insanlarla ilişki yürütebilmek konusunda hiç de başarılı değilim. Başıma bir şey gelse yanımda sonuna kadar kalan üç beş kişi olur bence ama öyle yırtınan gerçekten yanımda olacak bir kalabalık da bulacağımı sanmam. Evet, korkunç itiraflarımdan sonra sanal alemde popülaritem düştü mü yoksa???? Öyleyse bu gece bu korkunç olayı yastığımı gözyaşlarımla ıslatarak mühürleyeceğim... İnanmıyor musunuz?? Vallahi yapacağım ;)